بررسی تأثیر نوع ریزدانه بر بهسازی بیولوژیکی خاک ماسه‌ای

در بسیاری از مناطق در سراسر جهان پیدایش روش‌های جدید و سازگار با محیط‌زیست جهت بهسازی خاک‌ها در حال افزایش است. استفاده‌از سیمانتاسیون زیستی به‌وسیله‌ی القای میکروبی رسوب کربنات (MICP) جهت بهبود خصوصیات مکانیکی خاک‌های ضعیف، روشی ‌است که از طریق هیدرولیز اوره توسط باکتری حاوی آنزیم اوره‌آز و در حضور یون‌های کلسیم محلول منجر به ترسیب کلسیم‌کربنات  بین دانه‌های خاک و درنتیجه اتصال بین آن‌ها می‌شود. در این پژوهش با بهسازی خاک ماسه انزلی (با ریزدانه بسیار اندک و کمتر از یک درصد) و مخلوط‌های جداگانه آن با یک نوع خاک ریزدانه چسبنده و یک نوع خاک ریزدانه غیرچسبنده در درصد وزنی 30 به‌روش MICP و بااستفاده‌از آزمایش برش مستقیم کوچک مقیاس (6×6) جهت ارزیابی پارامترهای مقاومتی خاک، به بررسی تأثیر افزایش ریزدانه‌ها بر روند بهسازی خاک ماسه انزلی پرداخته‌شده‌است. متوسط تنش برشی حداکثر نمونه‌های بهسازی‌شده حاصل از تنش‌های قائم 50، 100 و 150 کیلوپاسکال نشان می‌دهد که افزایش ریزدانه چسبنده سبب کاهش تنش برشی متوسط نمونه بهسازی‌شده به‌میزان 11.9 درصد در مقایسه با ماسه انزلی شده‌است، درحالی‌که با افزایش ریزدانه غیرچسبنده تنش برشی متوسط نمونه بهسازی‌شده نسبت‌به ماسه انزلی 20.8 درصد افزایش یافته‌است. در آنالیزهای SEM و EDX که از نمونه خاک ماسه انزلی در شرایط قبل و بعد از بهسازی گرفته‌شده، وجود عناصر تشکیل‌دهنده رسوب کلسیم‌کربنات در نمونه بهسازی‌شده تأیید شده و همچنین توزیع مناسب آن در بین دانه‌های خاک مشاهده شده‌است.